جالب است بدانید دیابت یکی از علل اصلی نوروپاتی یا بیماری اعصاب محیطی در ایالات متحده است، اگرچه دلایل بسیار دیگری نیز برای ابتلا به این بیماری وجود دارد.
برخی از موارد نوروپاتی را می توان به راحتی درمان کرد و یا به طور کامل برطرف کرد. در مواردی که نوروپاتی قابل درمان نباشد، هدف درمان کنترل و مدیریت علائم و جلوگیری از آسیب های عصبی بیشتر است.
برای آشنایی بیشتر با این بیماری در این مقاله همراه ما باشید .
نوروپاتی چیست
نوروپاتی آسیب یا اختلال در عملکرد یک یا چند عصب است که معمولاً منجر به بی حسی، گزگز، ضعف عضلانی و درد در ناحیه ی آسیب دیده می شود. نوروپاتی ها اغلب در دست ها و پاهای شما شروع می شوند، اما سایر قسمت های بدن شما نیز می توانند تحت تاثیر این بیماری قرار گیرند.
نوروپاتی که اغلب نوروپاتی محیطی نامیده می شود، نشان دهنده ی وجود مشکل در سیستم عصبی محیطی است. سیستم عصبی محیطی شما شبکه ای از اعصاب خارج از مغز و نخاع است. مغز و نخاع شما سیستم عصبی مرکزی را تشکیل می دهند. به دو سیستمی که در بدن شما با هم همکاری می کنند این گونه فکر کنید: سیستم عصبی مرکزی شما ایستگاه مرکزی است. این ایستگاه مرکزی در واقع مرکز کنترل است، مرکزی که تمام قطارها از آن می آیند و می روند. سیستم عصبی محیطی شما مسیرهایی هستند که به ایستگاه مرکزی متصل می شوند. ریل‌ها (شبکه اعصاب) به قطارها (سیگنال‌های اطلاعاتی) اجازه می‌دهند به ایستگاه مرکزی (مغز و نخاع شما) رفت و آمد کنند.
بیماری نوروپاتی زمانی به وجود می آید که سلول های عصبی به نام نورون ها آسیب ببینند یا از بین بروند. این امر نحوه ی ارتباط نورون ها با یکدیگر و با مغز را مختل می کند. نوروپاتی می تواند یک عصب (مونو نوروپاتی) یا نوار عصبی، ترکیبی از اعصاب در یک ناحیه ی محدود (نوروپاتی چند کانونی) یا بسیاری از اعصاب محیطی در سراسر بدن (پلی نوروپاتی یا نوروپاتی چندگانه) را تحت تاثیر قرار دهد
انواع اعصاب محیطی و عملکرد آن
سیستم عصبی محیطی از سه نوع عصب تشکیل شده است که هر کدام نقش مهمی در حفظ سلامت و عملکرد صحیح بدن شما دارند.
- اعصاب حسی پیام هایی را از حواس پنج گانه ی شما (بینایی، شنوایی، بویایی، چشایی، لامسه) از طریق نخاع به مغز شما منتقل می کنند. به عنوان مثال، یک عصب حسی در مورد اشیایی که در دست دارید اطلاعاتی مانند احساس درد، دما، جنس و بافت شیء را به مغز شما منتقل می کند.
- اعصاب حرکتی در جهت مخالف اعصاب حسی حرکت می کنند و پیام هایی را از مغز شما به ماهیچه های شما منتقل می کنند. آنها به عضلات شما می گویند که چگونه و چه زمانی برای تولید حرکت منقبض شوند. مثلاً به ماهیچه های شما می گویند که چه زمانی دستتان را از چیزی که داغ است دور کنید.
- اعصاب خودمختار مسئول عملکردهایی در بدن هستند که خارج از کنترل مستقیم شما رخ می دهند، مانند حرکت ماهیچه هایی که در تنفس، هضم، ضربان قلب، فشار خون، تعریق، کنترل مثانه و برانگیختگی جنسی نقش دارند. اعصاب خودمختار دائماً استرس های خارجی و نیازهای بدن را تحت نظر دارند و به آنها پاسخ می دهند. به عنوان مثال، هنگامی که ورزش می کنید، دمای بدن شما افزایش می یابد. سیستم عصبی خودمختار باعث تعریق می شود تا از افزایش بیش از حد دمای بدن شما جلوگیری کند.
نوع علائمی که خواهید داشت و یا احساس خواهید کرد به نوع عصب آسیب دیده ی شما بستگی دارد.
علائم نوروپاتی یا بیماری اعصاب محیطی
در رابطه با افردی که نوروپاتی دارند، رایج ترین احساسات توصیف شده احساس بی حسی، گزگز (“سوزن و سوزن”) و ضعف در ناحیه ی آسیب دیده ی بدن است. سایر احساسات عبارتند از درد تیزی که مانند رعد است، یا درد سوزشی، ضربان دار یا کوبنده می باشد.
البته برای تشخیص این بیماری مانند سایر بیماری ها همچون بیماری ام اس ، سکته مغزی و…. نیاز است که به یک متخصص مغز و اعصاب با تجربه و متبحر مراجعه نمایید و تنها به به این علائم بسنده نکنید.
نوروپاتی چقدر شایع است؟ چه کسانی به نوروپاتی مبتلا می شوند؟
نوروپاتی بسیار شایع است، تخمین زده می شود که حدود ۲۵ تا ۳۰ درصد آمریکایی ها تحت تأثیر نوروپاتی قرار بگیرند. این وضعیت افراد در هر سنی را تحت تاثیر قرار می دهد. با این حال، افراد مسن در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به نوروپاتی هستند. حدود ۸ درصد از بزرگسالان بالای ۶۵ سال درجاتی از نوروپاتی را گزارش می کنند. به غیر از سن، در ایالات متحده برخی از عوامل خطر شایع تر برای نوروپاتی عبارتند از دیابت، سندرم متابولیک (فشار خون بالا، کلسترول بالا، چاقی، دیابت) و مصرف زیاد الکل. افراد در برخی مشاغل خاص، مانند مشاغلی که نیاز به حرکات تکراری دارند، در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به مونو نوروپاتی ناشی از ضربه یا فشرده شدن اعصاب هستند.
در میان سایر آمارهای رایج ذکر شده، نوروپاتی در موارد زیر نیز شیوع دارد:
- ۶۰ تا ۷۰ درصد افراد دیابتی.
- ۳۰ تا ۴۰ درصد افرادی که برای درمان سرطان شیمی درمانی می شوند.
- ۳۰ درصد از افرادی که ویروس نقص ایمنی انسانی (HIV) دارند.
سرعت رشد و پیشرفت نوروپاتی در چه حد است؟
برخی از نوروپاتی‌های محیطی به کندی رشد می‌کنند، ممکن است طی ماه‌ها تا سال‌ها رشد و پیشرفت کنند. در حالی که برخی دیگر با سرعت بیشتری توسعه می‌یابند و وخیم تر می‌شوند. بیش از ۱۰۰ نوع نوروپاتی وجود دارد و هر نوع می تواند متفاوت باشد.
نحوه ی پیشرفت بیماری و سرعت شروع علائم می تواند بسته به نوع عصب یا اعصاب آسیب دیده و علت زمینه ای این بیماری نیز بسیار متفاوت باشد. علل بسیاری برای ابتلا به نوروپاتی وجود دارد. دیابت عامل شماره ی یک در ایالات متحده است. سایر علل شایع عبارتند از تروما، شیمی درمانی، اعتیاد به الکل و بیماری های خود ایمنی.
چه عواملی موجب افزایش ابتلا به نوروپاتی می شود؟
نوروپاتی تنها با یک بیماری ایجاد نمی شود. شرایط و رویدادهای بسیاری وجود دارد که بر سلامت افراد تأثیر می گذارند و می توانند موجب نوروپاتی شوند، از جمله ی این عوامل می توان به موارد زیر اشاره کرد:
بیماری دیابت: یکی از علل اصلی نوروپاتی در ایالات متحده بیماری دیابت است. حدود ۶۰ تا ۷۰ درصد افراد مبتلا به دیابت نوروپاتی را تجربه می کنند. دیابت شایع ترین علت نوروپاتی فیبر کوچک است، وضعیتی که باعث احساس سوزش دردناک در دست ها و پاهای فرد می شود.
تروما: صدمات ناشی از سقوط، تصادفات رانندگی، شکستگی یا فعالیت های ورزشی سنگین می تواند منجر به نوروپاتی شود. فشرده شدن اعصاب به دلیل استرس های مکرر یا باریک شدن فضایی که اعصاب از آن عبور می کنند از جمله دیگر دلایل نوروپاتی هستند.
اختلالات و عفونت های خود ایمنی: سندرم گیلن باره، لوپوس، آرتریت روماتوئید، سندرم شوگرن و پلی نوروپاتی دمیلینه کننده التهابی مزمن، اختلالات خود ایمنی هستند که می توانند باعث نوروپاتی شوند. عفونت هایی از جمله آبله مرغان، زونا، ویروس نقص ایمنی انسانی (HIV)، تبخال، سیفلیس، بیماری لایم، جذام، ویروس نیل غربی، ویروس اپشتین بار و هپاتیت C نیز می توانند باعث نوروپاتی شوند.
سایر شرایط سلامتی: نوروپاتی همچنین می تواند ناشی از اختلالات کلیوی، اختلالات کبدی، کم کاری تیروئید، تومورها (مثل سرطان یا خوش خیم) باشد که به اعصاب فشار می آورد یا به فضا، میلوما، لنفوم و گاموپاتی مونوکلونال آن ها حمله می کند.
داروها و سموم: برخی از آنتی بیوتیک ها، داروهای ضد تشنج و برخی از داروهای HIV از جمله عواملی هستند که می توانند باعث نوروپاتی شوند. همچنین روش های درمانی از جمله شیمی درمانی سرطان و پرتودرمانی، می تواند به اعصاب محیطی آسیب برساند. قرار گرفتن در معرض مواد سمی مانند فلزات سنگین (از جمله سرب و جیوه) و مواد شیمیایی صنعتی به ویژه حلال ها نیز می تواند بر عملکرد اعصاب تأثیر بگذارد.
اختلالات عروقی: نوروپاتی زمانی رخ می دهد که جریان خون به دلیل التهاب، لخته شدن خون یا سایر اختلالات عروق خونی، در بازوها و پاها کاهش یابد. کاهش جریان خون، سلول های عصبی را از دریافت اکسیژن به مقدار کافی محروم می کند و باعث بروز آسیب های عصبی یا مرگ سلول های عصبی می شود. مشکلات عروقی می تواند ناشی از واسکولیت، سیگار کشیدن و دیابت هم باشد.
سطوح غیر طبیعی ویتامین و اعتیاد به الکل: سطوح مناسب ویتامین های E، B1، B6،B12 و نیاسین برای عملکرد سالم اعصاب بدن بسیار مهم هستند. اعتیاد مزمن به الکل، که معمولاً منجر به فقدان یک رژیم غذایی کامل می شود، تیامین و سایر مواد مغذی ضروری مورد نیاز برای عملکرد اعصاب را از بدن سلب می کند. الکل همچنین ممکن است مستقیماً برای اعصاب محیطی سمی باشد.
اختلالات ارثی: بیماری Charcot-Marie-Tooth (CMT) شایع ترین نوروپاتی ارثی است که باعث ضعف در عضلات پا و ساق پا می شود و همچنین می تواند بر روی عضلات دست نیز تأثیر بگذارد. آمیلوئیدوز خانوادگی، بیماری فابری و لوکودیستروفی متاکروماتیک نمونه های دیگری از اختلالات ارثی هستند که می توانند باعث نوروپاتی شوند.
بدون علت شناخته شده: برخی از موارد نوروپاتی نیز هیچ علت شناخته شده ای ندارند.
علائم نوروپاتی چیست؟
علائم نوروپاتی بسته به نوع و محل اعصاب درگیر، متفاوت است. علائم می توانند به طور ناگهانی ظاهر شوند که به آن نوروپاتی حاد می گویند و یا به آرامی در طول زمان ایجاد شوند که به آن نوروپاتی مزمن می گویند.
علائم و نشانه های رایج نوروپاتی عبارتند از:
- سوزن سوزن شدن یا بی حسی، به ویژه در دست ها و پاها. این احساسات می توانند به بازوها و ران ها هم سرایت کنند.
- درد و سوزش، تیز و ضربان دار یا دردی مشابه درد ناشی از برق گرفتگی الکتریکی
- تغییرات حسی. درد شدید به خصوص در طول شب. عدم احساس درد، فشار، دما یا لمس. حساسیت شدید به لمس.
- افتادن و از دست دادن هماهنگی.
- ضعف عضلانی، مشکل در راه رفتن یا حرکت بازوها یا پاها.
- انقباض عضلانی، گرفتگی و یا اسپاسم.
- فلج یا ناتوانی در حرکت بخشی از بدن، از دست دادن کنترل عضلانی، از دست دادن توان عضلانی یا افتادن چیزها از دست.
- فشار خون پایین یا ضربان قلب غیر طبیعی که باعث سرگیجه هنگام ایستادن، غش یا سبکی سر می شود.
- تعریق بیش از حد یا ناکافی نسبت به دما یا فعالیت بدنی.
- مشکلات مثانه (در منترل و دفع ادرار)، مشکلات هضم غذا (از جمله نفخ، تهوع یا استفراغ) مشکل در روده ها (از جمله اسهال، یبوست).
- مشکلات عملکرد جنسی
- کاهش وزن (غیر عمدی).
نوروپاتی چگونه تشخیص داده می شود؟
شرح حال و معاینه فیزیکی: ابتدا پزشک یک شرح حال و معاینه ی فیزیکی کامل انجام می دهد. سپس پزشک علائم شما را بررسی می کند و سوالاتی در رابطه با داروهای مصرفی فعلی و گذشته، قرار گرفتن در معرض مواد سمی، سابقه ی ضربه یا تروما، حوزه ی کاری یا عادات اجتماعی شما (برای بررسی حرکات پرتکرار شما)، سابقه ی خانوادگی بیماری های سیستم عصبی، رژیم غذایی و میزان مصرف نوشیدنی های الکلی شما مطرح خواهد کرد.
معاینه ی نورولوژیک: در طول معاینه ی عصبی، پزشک رفلکس‌ها، هماهنگی و تعادل، قدرت ماهیچه‌ها،تون عضلانی و توانایی شما در دریافت احساسات (مانند لمس حفیف یا سرما) را بررسی می‌کند.
آزمایش خون و تصویربرداری: پزشک ممکن است انجام آزمایش های خون و تصویربرداری را نیز برای شما تجویز کند. آزمایش خون می تواند عدم تعادل ویتامین ها و مواد معدنی، عدم تعادل الکترولیت ها (که نشان دهنده ی مشکلات کلیوی، دیابت، سایر مشکلات سلامتی است)، مشکلات تیروئید، مواد سمی، آنتی بادی ها برخی از ویروس ها یا بیماری های خودایمنی موجود در بدن شما را نشان دهد. تصویربرداری رزونانس مغناطیسی یا همان ام آر آی (MRI) می تواند تومورها، عصب های فشرده شده و گرفتگی های عصبی را تشخیص دهد.
آزمایش ژنتیک: اگر پزشک احتمال بدهد که یک بیماری ژنتیکی باعث نوروپاتی شما شده است، ممکن است انجام آزمایش ژنتیکی را نیز برای شما تجویز کند.
ارزیابی الکترودیاگنوستیک (Electrodiagnostic assessment): ممکن است پزشکتان شما را برای ارزیابی الکترودیاگنوستیک به یک متخصص اعصاب ارجاع دهد تا محل و درجه ی آسیب عصبی شما را بیابد. این ارزیابی شامل دو تست است:
بررسی هدایت عصبی (Nerve conduction study): در طول این آزمایش، پچ های کوچکی به نام الکترود از روی پوست بر روی اعصاب و ماهیچه های قسمت های مختلف بدن، معمولاً بازوها یا پاها، قرار می گیرند. از طریق این پچ ها، پالس مختصری از الکتریسیته روی عصب مورد نظر اعمال می شود. این آزمایش میزان پاسخ و سرعت انتقال سیگنال الکتریکی توسط عصب را اندازه گیری می کند. از این طریق می توان مشکلات اعصاب حرکتی و حسی را بررسی کرد.
آزمایش الکترومیوگرافی سوزنی (Needle electromyography): این آزمایش می تواند میزان سلامت عضله ها را تعیین کند و با اندازه گیری فعالیت الکتریکی درون عضله ها در حین فعالیت آن ها، تعیین کند که آیا قطع ارتباط بین عصب و عضله وجود دارد یا خیر. در طول EMG، یک الکترود سوزنی بسیار نازک از طریق پوست به عضله ی فرد وارد می شود. سپس از عضله برای یک حرکت خاص استفاده می شود و فعالیت الکتریکی عضله بر روی نموداری به نام الکترومیوگرام ثبت می شود.
بیوپسی بافتی: در برخی موارد برای تایید تشخیص، پزشک نیاز به بیوپسی عصب، عضله یا پوست بیمار دارد. در طول بیوپسی، نمونه ی کوچکی از بافت شما برداشته شده و در زیر میکروسکوپ به دقت بررسی می شود.
سایر آزمایش ها: آزمایش‌های دیگر شامل آزمایشی برای اندازه گیری توانایی بدن شما در تعریق (به نام تست QSART) و سایر آزمایش ها برای بررسی حساسیت حواس شما (لمس، گرما، سرما، درد، لرزش) است.
نوروپاتی چگونه درمان می شود؟
درمان نوروپاتی با شناسایی و درمان هر مشکل زمینه ای دیگر مانند دیابت یا عفونت آغاز می شود. برخی از موارد نوروپاتی را می توان به راحتی درمان کرد. با این حال، تمامی موارد مبتلا به نوروپاتی ها قابل درمان نیستند. در این موارد، درمان با هدف کنترل و مدیریت علائم و جلوگیری از وارد شدن آسیب عصبی بیشتر انجام می شود. گزینه های درمانی نوروپاتی شامل موارد زیر است:
- داروها: برای کنترل درد می توان از داروهایی که پزشک متخصص تجویز می کند استفاده کرد. تعدادی از داروهای مختلف حاوی مواد شیمیایی هستند که با تنظیم مسیرهای سیگنال دهی درد در سیستم عصبی مرکزی و محیطی به کنترل درد کمک می کنند. این داروها عبارتند از:
- داروهای ضد افسردگی مانند دولوکستین(Duloxetine) یا نورتریپیلین(Nortriptyline).
- داروهای ضد تشنج مانند گاباپنتین (Neurontin، Gralise) و پره گابالین (Lyrica)
- چسب ها و کرم های موضعی حاوی لیدوکائین
- داروهای مخدر معمولاً برای درد نوروپاتی استفاده نمی شوند، زیرا شواهد محدودی مبنی بر مفید بودن آنها برای این بیماری وجود دارد.
- فیزیوتراپی: درمان با فیزیوتراپیاز ترکیبی از ورزش های متمرکز، ماساژ و سایر درمان‌ها استفاده می کند تا به شما کمک کند قدرت، تعادل و دامنه ی حرکتی خود را افزایش دهید.
- کاردرمانی: این روش می تواند به شما کمک کند تا با درد و از دست دادن عملکردهای حرکتی خود کنار بیایید و مهارت هایی را به شما بیاموزید تا آن کمبود این توانایی ها را جبران کنید.
- جراحی: این روش برای بیماران مبتلا به نوروپاتی مرتبط با فشار ناشی از مواردی مانند فتق دیسک در پشت یا گردن، تومورها، عفونت‌ها یا اختلالات گیرافتادگی عصبی، مانند سندرم تونل کارپال، انجام می شود.
- کمک و محافظ های مکانیکی: تجهیزاتیمانند بریس‌ها و کفش‌های مخصوص، گچ گیری‌ها و آتل های مخصوص طراحی شده می توانند با ایجاد حمایت یا نگه داشتن اعصاب آسیب دیده در حالتی مناسب، به کاهش درد کمک کنند.
- تغذیه ی مناسب: یک رژیم غذایی مناسب شامل مصرف غذاهای سالم و اطمینان از دریافت مقادیر مناسبی از ویتامین ها و سایر مواد مغذی است.
- اتخاذ عادات زندگی سالم: عاداتی از جمله ورزش کردن برای بهبود قدرت عضلانی، ترک سیگار، حفظ وزن سالم و محدود کردن مصرف نوشیدنی های الکلی می تواند کمک شایانی به روند درمان و کنترل درد بکند.
- درمان های دیگر
- تحریک الکتریکی عصب از طریق پوست (Transcutaneous electrical nerve stimulation (TENS)): این شیوه درمانی به صورت الکترودگذاری در محدوده اعصابی است که باعث درد شما شده اند و جریان ملایم و کمی از الکترودها به پوست شما وارد می شود. پزشک شما برنامه درمانی مناسب (مدت درمان و دفعات آن) را تنظیم می کند. هدف این درمان مختل کردن سیگنال های درد به شکلی است که به مغز نرسند.
- درمان های سرکوب کننده یا تعدیل کننده سیستم ایمنی: درمان های متفاوتی برای افرادی به کار می رود که نوروپاتی آنها به دلیل بیماری خود ایمنی است. این درمان با داروهای خوردنی، تزریقی یا فرایندهایی مثل پلاسمافرزیس (plasmapheresis) انجام می شود که آنتی بادی ها و سلول های دیگر سیستم ایمنی از خون شما گرفته می شوند و سپس خون به بدن شما بازگردانده می شود. هدف این درمان ها جلوگیری از حمله سیستم ایمنی به اعصاب است.
- درمان های تکمیلی: طب سوزنی، ماساژ، آلفا لیپوتیک اسید، گیاهان دارویی، مدیتیشن و یوگا، رفتاردرمانی و روان درمانی روش های دیگری هستند که به بهبود دردهای نوروپاتی کمک می کنند. از پزشک خود بخواهید تا هرکدام از این درمان ها که برای شما سودمند است را تجویز نماید.
آیا می توان از نوروپاتی جلوگیری کرد؟
شما می توانید با بهبود بیماری های فعلی و عادات سالم احتمال ابتلا به نوروپاتی را کاهش دهید.
- دیابت خود را کنترل کنید: اگر دیابت دارید سطح گلوکز خونتان را در میزان پیشنهادی پزشکتان نگهدارید.
- مراقب پاهای خود باشید: اگر دیابت یا فشار خون پایین دارید، باید هر روز پاهای خود را چک کنید. زخم ها ، تاول ها، قرمزی ، یا خشکی و ترک های پوستی را چک کنید، ناخن های پا را کوتاه نگهدارید، از لوسیون برای تمیز و خشک نگه داشتن پاها استفاده کنید، و از کفش های مناسب و اندازه استفاده کنید. از پاهایتان در برابر سرما و گرما محافظت کنید. پابرهنه راه نروید.
- کف(سطوح) زمین را تمیز نگه دارید: سطوح زمین را خالی از هر جسمی که باعث افتادن یا لغزش شما می شود نگهدارید. سیم ها را کنار دیوارها مرتب و ثابت کنید و نورپردازی اتاق خوب باشد.
- سیگار را ترک کنید: سیگار کشیدن باعث تنگ شدن رگ های خونی می شودکه مواد غذایی را به اعصاب می رسانند. با تغذیه نامناسب علایم نوروپاتی بیشتر خواهد شد.
- سبک زندگی سالم داشته باشید: رژیم غذایی مناسب داشته باشید، وزن خود را در میزان ایده آن ثابت نگهدارید، در هفته چند بار ورزش کنید، نوشیدن الکل را به حداقل برسانید. رعایت این نکات باعث می شود عضلات شما قوی و تغذیه و اکسیژن رسانی مناسب به اعصاب برای سالم ماندن صورت پذیرد.
- داروهای خود را بازبینی کنید: با دکتر یا داروساز خود درباره داروها و تقویتی هایی که استفاده می کنید صحبت کنید تا اگر باعث تشدید نوروپاتی شما می شود از آن مطلع شوید. اگر چنین دارویی استفاده می کنید آن را تغییر دهید.
آیا می توان نوروپاتی را متوقف ساخت؟
وضعیت نهایی در بلند مدت بستگی به این دارد که عامل نوروپاتی شما چیست.
اگر نوروپاتی قابل درمان باشد ، ممکن است مدیریت شرایط باعث متوقف شدن نوروپاتی یا پیشگیری از بدتر شدن آن شود. ولی اگر عامل نوروپاتی قابل درمان نباشد بر کنترل علایم نوروپاتی و بهبود کیفیت زندگی شما تمرکز می شود.
اگر عامل نوروپاتی تشخیص داده و کنترل شود به ندرت موجب مرگ خواهد شد. هر چه مراحل تشخیصی و درمان زودتر صورت پذیرد شانس بیشتری برای کاهش پیشروی و بهبود اعصاب وجود دارد. اگر بهبود امکان پذیر باشد زمان زیادی خواهد برد، شاید ماه ها یا سال ها طول بکشد. برخی افراد میزانی از نوروپاتی را همیشه خواهند داشت.
آیا نوروپاتی برعکس می شود؟
اگر عامل ایجاد نوروپاتی درمان پذیر باشد و درمان شود ممکن است که نوروپاتی برعکس شود. معمولا در افراد نوروپاتیک دید می شود که تا حدی آسیب دایمی دیده و قابل بهبود نیستند.
در حال حاضر اعتقاد کلی بر این است اما در آینده شاید امید بهبود بوجود آید. برخی آسیب های عصبی شاید قابل برگشت باشند. پژوهشگران در مطالعات دارویی با موش های دیابتی نتایج مثبتی را در رشد مجدد فیبرهای عصبی به دست آورده اند. لازم است تا پژوهش های فعلی در کنار سبک زندگی سالم در راستان بازسازی بدن توسط خودش صورت پذیرد.
آیا نوروپاتی می تواند موجب قطع عضو شود؟
نوروپاتی و به ویژه نوروپاتی دیابتی می تواند باعث قطع عضو گردد. سالانه حدود ۸۶۰۰۰ امریکایی دیابتی یک عضو را از دست می دهند. مراحلی که منجر به قطع عضو می شوند معمولا به این ترتیب است: میزان گلوکز بالای افراد دیابتی باعث آسیب عصبی می شوند، آسیب عصبی حس آن عضو -معمولا پا – را کم می کند و موجب آسیب هایی می شود که با بی دقتی تبدیل به زخم یا عفونت می شوند. کاهش جریان خون در پاها عامل دیگر در دیابت است که باعث می شود زخم های عضو به خوبی بهبود نیابند. زخم ها موجب از بین رفتن بافت پاها و نهایتا منجر به قطع عضو می شوند.
با کنترل دیابت و نگهداری از پوست و پاها می توانید شانس قطع عضو را کاهش دهید.
اگر مبتلا به نوروپاتیباشم چه کاری باید انجام دهم؟
به محض اینکه علامتی دیدید با پزشک متخصص مغز و اعصاب خود دیدار کنید. نوروپاتی می تواند نشانه یک بیماری جدی باشد که اگر درمان نشود یک نوروپاتی جزیی باعث آسیب دایمی عصبی خواهد شد.
